Маргина #26-28

Наклонетоста на Ахмети кон Груби контра Меџити е новост на денешницата, но доколку се потсетиме на почетоците на ДУИ ќе се присетиме дека истиот пристап го користеше и во фаворизирањето на Меџити („храбро момче кои само што почна да се бричи”) во судирите со Беќир Асани, и особено со традиционалните интелектуални кругови во Скопје, кои претходеа на ДУИ.

Алчноста на Ахмети тогаш се отсликуваше низ патолошката омраза кон сè што е урбано и современо, секој кој со мачните искуства од 80-тите и 90-тите ја загрозуваше неговата неприкосновеност на „нов Скендербег”. Тогаш Меџити беше само актер кој итромански ја разбираше, искористуваше и хранеше провинциската глад на лидерот за слава.

Времето течеше, нештата се менуваа, а некогашниот марксист оз Зајаc полека ги откриваше доблестите на капитализмот. Груби беше само актерот кој навреме ја препозна провинциската глад на лидерот за пари и го хранеше со малку пари, малку повеќе пари и најпосле со пари над сè друго. Алчноста на Али ја проголта фамата за Ахмети, а ДУИ падна врз сопствениот меч.

Арсим Зеколи, Дојче веле, 23.05.24.