Раната горна и раната долна

Во Херцеговина постои чуден обичај: на штотуку кастрираниот петел му ја засечуваат кикиришката (качулката), за болката на новата рана делумно да ја одвлече болката од претходната рана; „од горната да не се осети долната“, велат херцеговците.

Во лоши историски периоди истата стратегија на скопците на петелот ја користи власта кон народот: засечува и горе и доле, одвлекува внимание до избезумување. И наместо граѓаните да се занимаваат со реалните животни болки (немање работа, сиромаштија, низок квалитет на животот итн.), тие дополнително се мачат со новите длабоки засеци: името, идентитетот, нацијата, татковината...

Не треба голем ум за да се види двојната природа на таквата „херцеговска стратегија“ која подразбира постојано производство на заблуди: ефикасна е на краткорочни патеки, но долгорочно води до смрт од искрвавување. Милошевиќ владееше 13 години (исто колку и Хитлер и на сличен начин) применувајќи ја лудачката стратегија на непрекинато пуштање крв: сегде кајшто имаш релативно мал проблем реши го на тој начин што ќе создадеш поголем! Ако капе малку, на друго место направи да потече...

„Светото име“ Косово беше покритие за задкулисните игри на режимот и за промашувањата на српските владеачки структури. Технологијата е проверена: најпрвин со „консензус“ воспоставуваш одредена цел, потоа со силна политичка и медиумска кампања ја туркаш таа цел и ги убедуваш поданиците дека целта е остварлива, кај и да е Косово ќе ни го вратат, Европа ќе ја сфати неправдата што ни ја прави итн. Трпение уште само 10, 20, 50, 100 години, и се’ ќе биде како што ветувавме, бидејќи господ и правдата се со нас.
Милошевиќ 1987 година ја презема власта во Србија со помош на „случувањето на народот“ и „митинзите на вистината“. Сфати дека национализмот е совршено средство за мобилизација и хомогенизација на големи слоеви од населението. Но, „одбраната на националното достоинство“ набрзо се претвори во жестока пресметка најпрвин со политичките противници во самата Србија, а потоа и во платформа за разбивање на федералната држава. Како и денес, и тогаш Косово беше средството за полесно манипулирање со сопствениот народ. Србите станаа заложник на националистичка треска и во тој виор и лудило, во деведесеттите, се случија војните, изолациите, санкциите, страдањата, кои на крај доведоа до загуба и на територијата и на „националната гордост“. Наследниците на Милошевиќ и денес ја подгреваат неограничено трајната конзерва на „националната гордост“ (извадена од нивните археолошки дупки кајшто се крие нерасипливата суштина на национот), и одново тоа го прават со истите приказни: Србија можеби е медицински феномен (оти срцето, Косово, е надвор од организмот), но еден ден, кај и да е, сите органи на телото ќе бидат на куп.

Стиховите од една песна на Радован Караџиќ (поетот-психијатар кој беше еден од најмонструозните изведувачи на злосторничките работи, осмислени сепак во Белград) најдобро зборуваат за перверзната природа на национализмот, „сонцето во кое непречено може да се гледа“:

Преобратете се кон мојата нова вера, луѓе
Ви го нудам она што никој досега не ви нудел
Ви ги нудам суровоста и виното
Оној што нема леб ќе биде најаден од светлината на моето сонце.

Народе, ништо не е забрането во мојата вера
Има љубов и пиење
И гледање во сонцето колку што сакате
Оти ова божество ништо не ви забранува.

Повик на бестијална националистичка оргија, без никакви забрани - тоа е суштината на просто програмските стихови на Караџиќ (иако се повеќе за психијатриска анализа, тие стихови беа национална програма за војување).

Денес Никола Груевски со својата сосема поместена политика, налик на Караџиќ, прави сличен обид да се тргнат забраните од перверзното и неограничено уживање во македонскиот национализам (иако во нашиот случај не знаеме дали има и надворешни осмислувачи на проектот „македонскиот национализам во сто чекори, томови и споменици“). Се разбира, таа политика е сосема губитничка, но е заразна додека трае и создава многу жртви; се храни од создавање непријатели и од разгорување страсти; како што наближува крајот на таквата самоубиствена политика, така се множат ужасите.

Едно од поинтересните „психијатриски“ објаснувања за распадот на Југославија велеше дека Тито бил строг и цензорски расположен татко кој не дозволувал изблици на колективното несвесно и на „народното суперего“; за разлика од него, Милошевиќ и Туѓман ја земаа улогата на слаби субмисивни мајки кои на своите „деца“ (на народот) му дозволуваат да ги „ужива“ своите најскриени фантазии.

Заклучокот е прост: „добриот народен Грујо“ не’ води во илјада пати видениот пекол. Тоа веќе не се гледа само од авион, туку од сателит. Лично, сосема ми се несфатливи луѓето кои во моментов велат: „Да, тоа е така, национализмот можеби е опасен, но и Македонците мораат да поминат низ своето чистилиште...“ Мораат да поминат низ повеќекратното пуштање крв?! За од горната рана да не се осети долната?!

слики: i.boinot

„Глобус“, 25.05.10.