Агресијата е резултат на самоконтрола, не на нејзин недостиг

Една нова студија го оспорува верувањето дека агресијата произлегува од слабата самоконтрола. Наместо тоа, сугерира дека агресијата често е намерен, контролиран чин, нанесен за да се максимизира одмаздата.

Ова откритие, засновано на мета-анализа на повеќе психолошки и невролошки студии, е во спротивност со традиционалниот пристап за лекување на насилни тенденции преку зајакнување на самоконтролата. Тоа имплицира дека таквите интервенции може дури и да им овозможат на некои луѓе подобро да ги извршуваат своите агресивни инстинкти.

Агресијата не мора да произлегува од слабата самоконтрола. Наместо тоа, тоа може да биде пресметан чин на одмазда, кој бара самодисциплина за ефективно да се спроведе. Доказите сугерираат дека програмите за обука за самоконтрола нужно не ги намалуваат насилните тенденции.

Истражувањата покажуваат дека префронталниот кортекс на мозокот, центар на самоконтрола, покажува зголемена активност за време на агресијата, што дополнително ја разоткрива поврзаноста помеѓу лошата самоконтрола и агресијата.

Новиот труд, „Агресијата како успешна самоконтрола”, на авторот д-р Дејвид Честер, вонреден професор по социјална психологија на Катедрата за психологија на Колеџот за хуманитарни науки беше објавен од списанието Social and Personality Psychology Compass и користи мета-анализа за да ги сумира доказите од десетици постоечки студии во психологијата и неврологијата.

„Најчесто луѓето го објаснуваат насилството како производ на слаба самоконтрола. Во жештината на моментот, често не успеваме да ги спречиме нашите најлоши, најагресивни импулси. Но, тоа е само едната страна на приказната” - вели д-р Дејвид Честер, вонреден професор по социјална психологија.

Навистина, студијата на Честер покажа дека најагресивните луѓе немаат личности кои се карактеризираат со лоша самодисциплина и дека програмите за обука кои ја зголемуваат самоконтролата не се покажале ефикасни во намалувањето на насилните тенденции. Наместо тоа, студијата откри многу докази дека агресијата може да произлезе од успешна самоконтрола.

„Одмаздољубивите луѓе имаат тенденција да покажат поголема предумисла за своето однесување и самоконтрола, овозможувајќи им да го одложат задоволството на слатката одмазда и да одвојат време за да нанесат максимална одмазда на оние за кои веруваат дека им згрешиле“, вели Честер. Дури и психопатичните луѓе, кои го сочинуваат мнозинството што врши насилни престапи, често покажуваат силен развој на инхибиторна самоконтрола во текот на нивните тинејџерски години“.

„Овој труд се навраќа на деценискиот доминантен наратив во истражувањето на агресијата, а тоа е дека насилството започнува кога ќе престане самоконтролата“, вели Честер. „Наместо тоа, се залага за поизбалансиран, нијансиран поглед кој отвора можност самоконтролата да може да ја ограничи и олесни агресијата, во зависност од личноста и ситуацијата”.

Наодите, исто така, предупредуваат за поголема претпазливост во спроведувањето третмани, терапии и интервенции кои се обидуваат да го намалат насилството преку подобрување на самоконтролатa.

„Многу интервенции се обидуваат да ги научат луѓето да ги инхибираат нивните импулси, но овој нов пристап кон агресијата сугерира дека иако ова може да ја намали агресијата кај некои луѓе, исто така е веројатно да ја зголеми агресијата кај други - вели тој.

Честер и неговиот тим планираат да продолжат да истражуваат околу агресијата и самоконтролата врз основа на наодите од истражувањето.

„Нашето истражување сега е водено од оваа нова промена на парадигмата во размислувањето: дека агресијата често е производ на софистицирани и сложени ментални процеси, а не само на неинхибирани импулси” - вели тој.

Слика: Gregory Nemec

Извор:https://neurosciencenews.com/