Пљоска

... како ви се чини време последњи д'нови, стои ли си и даље штракнато 'шуфле' на календарску плеј-листу ...

У мој град комотно може да се основав здруженија на граѓани по малко бизарни основе. Можев да се викав "Родитељи кои се трајно отарасива од деца праќајќи ги у странство". По цену од "едну руку и едну ногу", пратив ги свои чеда преко океан. После им плаќав часови по странски език, кој треба да им биде домаќи "од тад, па надаље и у будуќе". После можев да си живив како што не су могале како пред брак. Нема старци сас кои делив стан, или роѓаци кои ќе им кењав зашто не ступав у брак. Јухууу! Те ги скајпови и фејсбуци, ќе си општив. Да, да, исто е добро јутро да му кажеш на квадратно аватарче у месинџер, кое не уме букве да ги смени у кирилицу, као и да улегнеш у благачко непролуфтирану собу која мирише на синоќешњу журку на твое дете, и да му понудиш кришке и топал чај за дорукак. Потпуно исто, да...

... подиум е љизгав у диско, Џонтра бидна предебел за ѕвонарке, па крпи краеви поправљајќи пегле ...

Друга чудначка група људи можев да бидев "Доживотни привремени блискоисточњачки печалбари". Наместо да се пензионирав сас пар године над триесту и да живив од камату, они свак наредан пут се враќав у пешчану базу сас зборови "још ов'ј пут, задња рата".
Свој стан, два за издавање под кирију, добри авта - тој су парченца од паз'л кој не гу обликуе среќу.
Ни сви опцие за кои некои сањав да ги имав у овуј Недоѓију и би ги правиле к`д би имале паре - нат инаф, ај вонт мор, МОР, М О Р!

... на оној теренче куде што се играше баскет га украдева обруч онија собирачи на пластични шишиња, и више тија зграде около не ги викав "куде кошеви" ...

Замислите ги тија такви купчиња људи, кои ли гледишта на свет имав. Не су класификабилни у обични категорие. Пробај да ги чачкаш за тривијалности сас кои се занимава свак регулар Џон (што би кажале Американци), и има да им видиш ед`н поглед кој гледа кроз тебе три километра позади твое место на стојање. Трансценденција, која се манифестира сас шел-шок појавност (ко зна, зна). Не ги дотичеш, еј. Симпатично е, што колко и да се има разлози за тупење "како тој они можев такој", има још повише разлози за прашување "а кои су други начини, па, да човек овде биде среќан како њима, а". И, стварно, ако се подзамисли малце, како би тој било могуќе?

Мислу дек свак човек знае примери (од маалу, од школу, од овам и онам) за поединци кои могале да бидев најразни ствари у живот. Кингпин-мафиозе, вечни гребатори, неурохирурзи, мијачи на излози, проектанти, преваранти - лупај даље кои звања ти текнев. Е, исход на некад`шњи очекивања кој што ќе биде е изненаѓујуќи. Како задував ветрови и како се погодив прилике. Некои људи ги понесе виор на моменат и летнев и видив свет, а некои се затетеравив и се сјебев од пад. Некои фурав по пут и ништо не ги трза, па ни ќорсокак. Некои фаќав и путинке по кои се поретко иде, ама важно - иде се, не се ут'пкуе место. Прилично разноврсни феле испоискочив како резултат. Мене стварно ми свеедно дали ќ се криев у т`мнину како бубашвабе, тихи и језиви, или ќе сјаев беличасто како ангели и ќе ширив опијанувачку ауру. Ако си свак тера работу, ако си гу има слободу да бира без да задира у туѓи слободе, кул. Живот е оној што се дешава док си заузет, такој викаше ед'н паметан кој мислеше дека сви људи може да су браќа.

... бројачи на пролазници ги испраќав задњи летњи (по боју, а не и по топлину) самраци низ мутну ноќ, да дочекав сабајле што мирише на балтичко соленило ...

Е, ама пошто смо шампиони да се кољамо и давимо због којешта, тешко доваѓамо до сарадњу. Ууу, па куде нас још увек су смешке хоризонтални и вертикални сарадње на фирме (припадници на бизнис-браншу, мож и на овој да се зачудив што значи). Постоив некои млитави групацие, кои попуштив под прво ударче на меѓусебни несугласице. Умрежувања од тип на холдинзи, концерни, дугорочни кооперације - тој не е научна фантастика, него чиста фантазија!

Истина е дека овде е мала бара, ама и има малце крупни рибе, кои б`ш и не ги е у интерес да биде прокопан канал за да се споив сас океан. Разбирате ме, не? И друга истина е дека најголему вољу за отварање имав онија шарени рипчиња, кои не само што су живахни и неуморни, него се и осеќав како казнети и патив од клаустрофобију. Од толко јаки месождери и пробирљиви травопасци, ситни борание и живи компири су запоставени због капиталан дивеч и високодоходни цвеќке.

Опојност на застојан ваздух успева да држи у стање на ступор и хипнозу, ама слушав се кораци на стотице кои у свои руке носив палице и камења за кршење на џамови, да се направи една много потребна промаја...

Илустрации:Charlie Roberts